Jæjja dagarnir líða og í dag er litli strákurinn okkar orðinn tveggja vikna gamall! Ótrúlegt hvað tíminn er fljótur að líða. Vorum einmitt að skoða síðuna hjá vinafólki okkar, Völu og Hjalta, sem voru að eignast lítinn strák 23.júní. Við stóðum sjálf okkur að því að vera að segja: “já ég man eftir þessu” og “já gulusólbaðið” eins og það væru mörg ár síðan við stóðum í þessu öllu og værum þvílíkt sjóuð. En það er nú samt þannig að maður er ótrúlega fljótur að læra inná þessi litlu kríli og það er allt annað að sjá til manns núna en þegar hann var settur fyrst á bringuna á mér og ég þorði varla að hreyfa við honum, enda kunni ég og vissi ekkert!

Í gærkvöldi ákváðum við Einar að það væri tími til kominn að kynna litla guttann fyrir snuðinu. Við höfum beðið með það hingað til vegna þess að hann var að læra að taka brjóstið almennilega en núna er hann orðinn meistari í því, litli mjólkur-strumpurinn, og því óhætt að prófa snuðið. Þetta gekk dáldið brösulega í byrjun en hann er að læra inná þetta smám saman og farinn að kunna að meta snuðið. Það gerist þó stundum að hann krækir í snuðið með litlu puttunum og kippir því óvart út úr sér og þá er sko voðinn vís! Við foreldrarni getum lítið hjálpað þar sem við liggjum í hláturskrampa yfir hamförunum hjá syni okkar. Maður fær nú stundum smá samviskubit yfir því hvað maður er mikið að hlægja og gera grín að stráknum en það sem hann tekur stundum uppá er alveg óborganlegt. Eitt af því fyndnara er þegar verið er að skipta um á honum og hann sparkar í viðkvæma svæðið neðan á sér og öskrar úr sér lungun og í öllum hamagangnum þá sparkar hann stundum aftur!!! Hvernig er hægt að hlægja ekki að því?!?!